مقدمه: شاخص های ژئومتریک گردن استخوان ران (مانند طول محور لگن و زاویه گردن ران) و تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) نقش مهمی در تعیین خطر شکستگی و سختی استخوان گردن ران دارند. بعضی مطالعه ها نشان دهنده تفاوت این شاخص ها در نژادهای مختلف بوده اند. تاکنون مطالعه ای برای مقایسه جمعیت ایرانی با سایر کشورها از نظر شاخص های ژئومتریک انجام نشده است. هم چنین، هیچ مطالعه ای در مورد رابطه این شاخص ها با تراکم استخوان نواحی مختلف گردن ران در سطح جهانی وجود ندارد.مواد و روش ها: جمعیت مورد مطالعه زنان یائسه مراجعه کننده به درمانگاه سنجش تراکم استخوان بیمارستان شریعتی در سال های 85 و 1384 بودند. زنانی که تنها عامل خطرساز موجود برای استئوپروز در آنان منوپوز بود، وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات دستگاه سنجش تراکم استخوان بود، برای بررسی عوامل ژئومتریک گردن ران از printout اسکن دستگاه از ناحیه گردن ران با بزرگ نمایی 2/1 استفاده شد. طول محور لگن (HAL) و زاویه گردن ران (NSA) عوامل اصلی مورد بررسی بودند. از آن جا که همه متغیرهای وارد شده در مطالعه، متغیرهای عددی با بازه وسیع بودند از آنالیز همبستگی پیرسون برای تعیین میزان همبستگی متغیرها و از آنالیز رگرسیون خطی چند متغیره برای از بین بردن اثر عوامل مخدوش کننده استفاده شد.یافته ها: در مجموع 103 زن یائسه وارد مطالعه شدند. میانگین طول محور لگن در افراد مورد مطالعه 3/4±8/99 و میانگین 120/3±4/3 NSA بود. یافته های آزمون همبستگی پیرسون نشان می دهد طول محور لگن و زاویه گردن ران با هیچ یک از شاخص های تراکم ماده معمولی استخوان نواحی مختلف ران ارتباط معنی داری ندارند و تنها قد و وزن افراد با طول محور لگن همبستگی تام مثبت دارد. بر اساس مدل رگرسیون خطی ارتباط معنی داری بین شاخص های ژئومتریک و زاویه گردن ران تام و گردن ران وجود نداشت.نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه ما به نظر می رسد که عوامل ژئومتریک گردن استخوان ران نقش موثری در تخمین تراکم استخوان نواحی مختلف ران ندارند. بر این اساس، اندازه گیری شاخص های ژئومتریک گردن ران به عنوان یک اندازه گیری متداول در درمانگاه های سنجش تراکم استخوان یا مراکز رادیوگرافی توصیه نمی شود. مقایسه یافته های این مطالعه با مطالعه های مشابه در این زمینه نشان می دهد که متوسط طول محور لگن در زنان ایرانی در مجموع کمتر از مقادیر مشابه در زنان کشورهای غربی و بیش از زنان کشورهای آسیای شرقی است که خود می تواند توجیه کننده میزان کمتر شکستگی های لگن در ایران نسبت به جوامع غربی و میزان بیشتر آن نسبت به جوامع شرقی باشد.

پیش زمینه: شکستگی ران در بچه ها نسبت به بالغین بسیار نادر است و چنانچه قطعات شکسته جابه جا شوند صدمه به عروق خونی سر استخوان و صفحه رشد به وجود می آید. هدف از مطالعه انجام شده بررسی نتایج درمانی بیمارانی است که به علت شکستگی گردن فمور آنها تحت عمل جراحی جااندازی بسته یا باز و ثابت کردن داخلی شکستگی قرار گرفته اند.مواد و روش ها: در یک بررسی گذشته نگر 17 بیمار با شکستگی گردن فمور در محدوده سنی 13-6 سال با یک پیگیری 26 ماهه (60-12) مورد بررسی قرار گرفتند. تمام بیماران فیکساسیون بسته یا باز شکستگی دریافت کرده بودند. این مطالعه شامل بررسی بالینی و پرتو نگاری و ارزیابی نتیجه درمان می باشد.یافته ها: از 17 بیمار، یک بیمار دچار نوع یک؛ 12 بیمار نوع دو؛ و 4 بیمار دچار نوع شکستگی گردن  فمور بودند (طبقه بندی دلبت). شش بیمار دچار نکروز آواسکولار سرفمور؛ 2 بیمار دچار جوش نخوردن شکستگی گردن فمور و 2 بیمار به بدجوش خوردن شکستگی (به شکل کوکساوارا) مبتلا شدند. هفت بیمار دچار کوتاهی اندام از 2 الی 5 سانتی متر (میانگین 2.6) شدند. بعضی از بیماران همزمان دچار چند عارضه بودند.نتیجه گیری: شکستگی گردن فمور در بچه ها با عوارض زیادی همراه است و نکروز آواسکولر عارضه شایع ترین نسبت به سایر عوارض است که به دلیل شدت تروما و تاخیر در درمان می باشد.

سابقه و هدف: استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل متحرک و محوری بدن است. علل بروز آن بدرستی شناخته شده نیست، تئوری های بیومکانیکی و بیولوژیکی برای علت آن مطرح شده است. ارتباط آناتومیک انتهای پروگزیمال فمور با استئوآرتریت هیپ مورد بحث می باشد.مواد و روش ها: این تحقیق بر روی 73 کشاورز که 34 نفر مبتلا به استئوآرتریت و 39 نفر سالم بودند انجام شد. نمونه ها، مراجعه کنندگان به کلینیک های ارتوپدی و رادیولوژی شهر ساری بودند. هر دو گروه از لحاظ وزن، سن و شغل همسان سازی شده و سپس زاویه گردن فمور در هر دو گروه بررسی گردید.یافته ها: میانگین زاویه گردن استخوان ران در هر دو گروه 133 درجه بوده و تفاوت معنی دار بین دو گروه وجود نداشت.استنتاج: نتایج نشان داد که مقدار زاویه گردن و تنه استخوان ران در محدوده طبیعی، تاثیری بر میزان بروز استئوآرتریت این مفصل ندارد.

پیش زمینه: ریسک شکستگی گردن فمور در بیمارانی که تحت دیالیز قرار می گیرند افزایش پیدا می کند. هدف این مطالعه توضیح تجربیات ما درباره درمان این شکستگی ها در این بیماران می باشد. مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 16 مورد شکستگی با جابجایی گردن فمور در 12 بیمار همودیالیزی بین سال های 1389 الی 1394 بررسی شدند. تمام بیماران تحت تعویض مفصل هیپ با اپروچ قدامی قرار گرفتند (3 مورد غیر سیمانی و 9 مورد سیمانی). هیچ درنی بعد از جراحی استفاده نشد و کلیه بیماران یک ماه، 3 ماه، 6 ماه، یک سال و سپس سالانه تحت پیگیری قرار گرفتند. یافته ها: کلیه بیماران از نتایج تعویض مفصل هیپ رضایت داشتند. در زمان آخرین پیگیری متوسط 22 ماه تمامی هیپ ها در 12 بیمار همودیالیزی خوب بودند همراه با میانگین امتیاز هریس هیپ 90 (82-100). از بیمارانی که پروتز غیر سیمانی دریافت کرده بودند، یک بیمار شل شدگی قسمت فمورال پروتز سمت راست را یک سال بعد از جراحی داشت و سپس سمت چپ را، که تحت جراحی ریویژن با پروتز سیمانی قرار گرفتند. عوارضی همچون، یک مورد شکستگی تروکانتر بزرگ، یک مو. رد شکستگی دیستال فمور حین جراحی، یک مورد هماتوم بعد از جراحی و یک مورد عفونت محل جراحی وجود داشت. نتیجه گیری: در این بررسی گذشته نگر درصد نسبی بالای عوارض تعویض مفصل ران را در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی که دچار شکستگی گردن ران شده اند را نشان می دهد. استفاده از پروتز سیمانی ارجح است و برای جلوگیری از شکستگی در چنین استخوان پوک دقت ویژه ای را می طلبد.

سردبیر محترم: تحقیقات، نشان می دهد که شکستگی گردن ران در ایران شیوع بالایی دارد (1)، ولی کیفیت زندگی مبتلایان به این عارضه، مورد توجه قرار نگرفته و تحقیقات انجام شده عموما مربوط به کشورهای غربی است.یک مطالعه نشان می دهد که تنها نیمی از مبتلایان به شکستگی گردن ران، پس از یک سال به وضعیت قبلی بازگشته و 43 درصد، توانایی راه رفتن را به دست آورده اند (2). با وجود این، در شروع این مطالعه، تحقیقی که به مقایسه کیفیت زندگی این بیماران با افراد فاقد شکستگی در ایران پرداخته باشد در دسترس نبود. از این رو پژوهشگران برآن شدند که به مقایسه کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به شکستگی گردن ران با سالمندان فاقد شکستگی بپردازند. به این منظور یک مطالعه تحلیلی بر روی دو گروه 70 نفره از سالمندان با سن 60 سال و بالاتر انجام شد. گروه اول، شامل افرادی بود که حداقل 3 ماه قبل از مطالعه دچار شکستگی گردن ران شده بودند. گروه دوم، شامل افراد مشابه با گروه اول بود که فاقد شکستگی گردن ران بودند و از میان هم محله ای ها یا بستگان گروه اول انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه EQ5D استفاده شد. همچنین اطلاعات فردی شامل سن، جنس، نحوه زندگی، شغل قبلی و فعلی، تحصیلات، محل زندگی، وضعیت تاهل، میزان درآمد، ابتلا به امراض مزمن و مدتی که از شکستگی می گذشت جمع آوری شد. داده ها با برنامه SPSS و با استفاده از محاسبه میانگین و انحراف معیار و آزمون های کای دو ، تی، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد. واحدهای پژوهش، شامل 79 زن و 61 مرد بودند. سن مبتلایان به شکستگی 07/8±5/73 سال و سن سالمندان فاقد شکستگی 48/7±8/72 سال بود. بین دو گروه از نظر سن، جنس، سطح سواد، شغل قبلی و تعداد بیماری زمینه ای، تفاوت معناداری مشاهده نشد (P>0.05) اما بین کیفیت زندگی دو گروه به تفکیک، در اکثر ویژگی های فردی، تفاوت معنادار مشاهده شد (P<0.05).

هدف: اخیراً ژئومتری پروگزیمال فمور به عنوان یک عامل خطر در بروز شکستگی های هیپ مطرح شده است و مطالعات در نقاط مختلف جهان نتایج متفاوتی درخصوص ارتباط شاخص های ژئومتریک پروگزیمال فمور با این شکستگی ها به دنبال داشته است. در این مطالعه این ارتباط در یک جمعیت ایرانی بررسی گردید. مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهد که در سال1395 در بیمارستان آیت الله کاشانی شهرکرد انجام گرفت، در گروه مورد 81 بیمار مبتلا به شکستگی پروگزیمال فمور ناشی از ترومای با انرژی کم و در گروه شاهد 83 فرد سالم با سن بالای50 سال حضور داشتند. پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک، گرافی رخ لگن تهیه و با کمک خط کش ارتوپدی پارامترهای Femoral Neck Width (FNW)، Femoral Shaft Diameter (FSD)، Femoral Neck Axis Length (FNAL)، Hip Axis Length (HAL) وNeck Shaft Angle (NSA) در دو گروه اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین سنی گروه مورد (86/13± 81/70 سال) به طور معنی داری بیش تر از گروه شاهد (87/9± 35/61 سال) بود (00/0=P) ولی میانگین قدی و وزنی گروه مورد کم تر از گروه شاهد بود (05/0>P). پس از سازگارسازی عامل سن، در بین شاخص های ژئومتریک فقط شاخص FNW در گروه مورد کم تر از گروه شاهد بود (01/0=P) و شاخص هایFNAL، HAL، FSD و NSA بین دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0

برای ثابت کردن شکستگی گردن استخوان ران با استفاده از پیچ، نظرهای متفاوتی بین جراحان ارتوپد در مورد چیدمان پیچ ها وجود دارد. همچنین پارامترهای سوراخ کاری استخوان از جمله زاویه رأس مته و سرعت دورانی مته نیز می تواند در استحکام ثابت سازی تأثیر داشته باشد. در این تحقیق، به صورت تجربی و به کمک شبیه سازی تأثیر سه نوع چیدمان مثلث، مثلث معکوس و خطی و پارامترهای سرعت دورانی و زاویه رأس مته بر استحکام ثابت سازی شکستگی گردن استخوان ران برای نخستین بار بررسی شده­ است. در آزمایش های تجربی، بیشترین نیروی تحمل شده برای چیدمان مثلث معکوس و نسبت به چیدمان های مثلث و خطی به ترتیب 25% و 37% بیشتر است. سرعت دورانی مته 2000 دور بر دقیقه نسبت به 1000 دور بر دقیقه و زاویه رأس مته °60 نسبت به °118 به ترتیب به طور میانگین 11 و 7/5 درصد استحکام اتصال را افزایش داده اند. آنالیز واریانس نشان داد که میزان تأثیر نوع چیدمان پیچ ها، سرعت دورانی مته و زاویه رأس مته بر استحکام ثابت سازی به ترتیب 83/26، 6/98 و 3/24 درصد است. نتایج به دست آمده از شبیه سازی عددی نشان داد که چیدمان مناسب، مثلث معکوس با پارامترهای سوراخ کاری سرعت دورانی مته 2000 دور بر دقیقه و زاویه رأس مته °60 است که 4782 نیوتون نیرو را تحمل کرده­است.

مقدمه: تحقیقات نشان داده اند که بین وزن بدن که متشکل از توده چربی و بدون چربی است و تراکم مواد معدنی استخوان ارتباط وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین توده چربی و توده بدون چربی با تراکم مواد معدنی استخوان ران در زنان یائسه فعال و غیرفعال انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی همبستگی در سال 1390 بر روی 12 زن یائسه فعال و 12 زن یائسه غیرفعال انجام شد. توده چربی، توده بدون چربی و تراکم مواد معدنی استخوان ران آزمودنی ها با استفاده از دستگاه DEXA اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های کولموگروف- اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه انجام شد. میزان p کمتر یا مساوی 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: در گروه زنان یائسه غیرفعال، بین توده چربی با تراکم مواد معدنی گردن استخوان ران ارتباط معنی داری وجود داشت (p=0.009، r=0.713). در زنان یائسه فعال نیز بین توده بدون چربی (p=0.002، r=0.795) و توده چربی (p=0.003، r=0.624) با تراکم مواد معدنی گردن استخوان ران ارتباط معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: در زنان یائسه فعال، توده بدون چربی می تواند به عنوان پیشگویی کننده قوی تراکم مواد معدنی گردن استخوان ران در نظر گرفته شود. اما توده چربی فقط به عنوان عامل تعیین کننده تراکم مواد معدنی گردن استخوان ران در زنان یائسه غیرفعال است.

در این پژوهش زوایای گردن و تنه ( Neck/Shaft,N/S ) آنتی ورشن ( antiversion ) استخوان ران در 1032 فرد سالم و مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران ( Congenital Dislocation of Hip,CDH ) در فاصله سنی بدو تولد تا 76 سال بررسی شد. در این مطالعه با استفاده از کلیشه ساده قدامی ـ خلفی لگن و رسم محور تنه، سر و گردن استخوان ران، زاویه بین دو محور اندازه گیری شد. جهت بدست آوردن زاویه آنتی ورشن از روش محوری ( Axial ) و جهت تعیین اندازه ها از خط کش و نقاله استفاده گردید. جهت تحلیل داده ها از رگرسیون خطی، paired t-test استفاده شد و نتایج ذیل حاصل گردید: 1 - متوسط زاویه N/S بدون در نظر گرفتن جنس و سن برای افراد نرمال 85/130 درجه و برای افراد مبتلا به 130.78CDH  درجه بود. 2 – زاویه N/S بدون در نظر گرفتن جنس، با افزایش سن کاهش معنی داری نشان داد. 3 – متوسط زاویه N/S در جنس مونث و مذکر به ترتیب 43/129 درجه و 99/131 درجه گزارش شد. 4 – متوسط زاویه آنتی ورشن در افراد نرمال 03/23 درجه و در افراد مبتلا به 36.11CDH درجه بدست آمد.